कविताः फर्केर हेर्दा...

म पुरिएको छु
यी सडकहरुका धुलो र हिलोले
म निसास्सिएको छु
याी गाडीहरुका धुँवाले ।

चौतारीमा बहने सिरसिरे हावा
त्यत्तिकै कत्ति खेर जाँदो हो ।
तिर्खाएको छु म, मुडुली मृग झैँ,
भौंतारिन्छु म जताततै ।
यो पानी जति पिए पनि
मेटिन्न प्यास.......... ।
यो आँतले खोजिरहन्छ,
त्यो गाऊँको पँधेराको मूलको रस ।

जति टाढा जान्छु म,
मलाई खेदिरहेछन् ती गारेटोहरुले,
पछ्याईरहेछन् ती खोलानालाले,
झक्झक्याईरहेछन् ती डाँडापाखाले ।
बाध्य हुन्छु म
फर्केर हेर्न फेरि, आफ्नै गाऊँ–आफ्नौ ठाऊँ ।

अनि चिच्याउँछु म अनायसै
‘धन्य, सिद्धिचरण !
कहाँ भनेका रहेछौ र त्यसै....
मेरो प्यारो ओखल्ढुङ्गा ।’