येशूमाथिको अविश्वासको कारणले उनी एकपटक झण्डै पानीमा डुबेका थिए (मत्ती १४ः२८–३१)। येशूलाई गेतसमनीको बगैँचामा सिपाहीहरुले गिरफ्तार गर्दा आफ्नो रिस काबु राख्न नसकेर छुरीले एकजना सिपाहीको दाहिने कान पत्रुसले च्वाट्टै काटिदियो; जसको नाम माल्खस थियो (युहन्ना १८ः१०)।
यिनै पत्रुसको बारेमा एउटा रमाइलो दन्त्य कथा मसँग छ । आफ्नो चलाखीपनले प्रभुको आज्ञाभन्दा पर जाँदा निम्त्यिाएको परिणाम यो कथामा देख्न सकिन्छ । यो कथा मेरो मामाले कसैबाट सुनेर मलाई सुनाउनुभयो थियो । यहि कथा म तपाईहरुसँग पनि बाँड्न चाहान्छु । कथा अब सुरु हुन्छः
एकपटक प्रभु येशू आफ्ना चेलाहरुसँग परमेश्वरको राज्य प्रचार गर्नको लागि र प्रचार गर्दै लामो यात्रामा निस्कनुभयो । उक्त दिनको गोधुली साँझको ठीक अघि येशूले आफ्ना चेलाहरुलाई भन्नुभयोः ‘तिमीहरु सबैले आफू–आफूले बोक्न सक्ने ढुङ्गा झोलामा बोक ।’ किन ? केका लागि? भनेर कसैले गुरुको आज्ञामा प्रश्न गरेनन् । सबैले आफूले बोक्न सक्ने ढुङ्गाको डल्लो बोके पत्रुसले बाहेक । पत्रुसले सोचेः ‘ठूलो ढुङ्गा बोकेर के काम ! किन व्यर्थैमा भारी बोक्ने ?’ यसैले पत्रुसले ढुङ्गाको सानो टुक्रा झोलामा बोके ।
बास बस्ने तरखर गर्दै गर्दा रात धेरै छिप्पिसकेको थियो । येशू अनि उहाँका चेलाहरु सबै यात्राले थाकेर हैरान भएका थिए । येशूले आफ्ना चेलाहरुलाई भन्नुभयोः ‘तिमीहरु सबैले बोकेको आफ्नो–आफ्नो ढुङ्गाहरु बाहिर निकालेर हातमा लेऊ ।’ सबैले ढुङ्गा आफ्नो हातमा लिए । अनि उहाँले फेरि भन्नुभयोः ‘तिमीहरुले बोकेर ल्याएको ढुङ्गा हात–हातमै सबैको रोटी बनोस् ।’ नभन्दै सबैको हातमा ढुङ्गाको साइज अनुसारको रोटी भयो । सबैको हातमा रोटीको ठूलो–ठूलो टुक्रा प¥यो; पत्रुसको बाहेक । उनको हातमा केवल मुठ्ठीभरीको रोटी देखाप¥यो । सबैले आफ्नो–आफ्नो रोटी खाए । पत्रुस लगभग आधापेट भन्दा पनि कम्ति खाएर सुत्नुप¥यो । ठूलो ढुङ्गा नबोकेकोमा उसलाई साह्रै थकथक लाग्यो ।
यसरी हिँड्दै जाँदा एकदिन फेरि प्रभुले आफ्ना चेलाहरुलाई भन्नुभयोः ‘आज पनि तिमीहरुले ढुङ्गा बोक्नु । तर ठूलो–ठूलो होइन; केवल मुठ्ठीभरीको मात्रै ।’ सबैले मुठ्ठीभरको ढुङ्गा टिपेर झोलामा हाले । तर पत्रुस अघिल्लो घटनाको कारणले एकदम सचेत थियो । यसैले प्रभुको यो आज्ञामाथि उसले आफैँ डेढअक्कल लगाइदियो कि उसले सकिनसकी गह्रौँ ठूलो ढुङ्गा खलखली पसिना चुहाउँदै बोक्न लाग्यो ।
राति बास बस्ने ठाऊँमा त्यहाँ एउटा ठूलो जुनार सुन्तलाको बोट थियो । त्यो बोटमा चढ्न नमिल्ने कि वरिपरी ढुङ्गा नभएको; त्यो मलाई थाहा भएन । अनि प्रभुले भन्नुभयोः ‘सबैले आफूले बोकेको ढुङ्गा झिक्नु अनि माथि सुन्तलाको झ्याङ्गमा हान्नु । जति सुन्तला झार्न सक्छौ, तिमीहरुका लागि आजको भोजन त्यहि नै हो ।’ सबैले सुन्तला झारे र खान लागे । अब पत्रुसलाई वित्यास प¥यो । उसको ढुङ्गा गह्रौँ भएकोले माथि झ्याङ्गमा हान्नै सकेन । केहीबेर पछि साथीहरु निदाएर घुर्न थाले; तर पत्रुसलाई भने पर्नु पीर प¥यो ।
ठीक अर्को दिनको यात्रामा तल बेँसीतिर पुगेपछि प्रभुले आफ्ना चेलाहरुलाई भन्नुभयोः ‘नजिकैको खोलामा जाऊ र एकै साइजको एक जोर चेप्टो ढुङ्गा विचार गरेर बोक्नु ।’ सबैले प्रभुले भनेमुताबिक गरे । पत्रुस लखतरान थियो । अनि प्रभुले भन्नुभएको यो कुरामा एकदम गम्भीर भएर सोच्न लाग्यो । उसले विगतमा गरेको गल्ती अब एकैपटक सच्याउने दाऊमा थियो । उसले धेरै विचार गरेर एउटा मुठ्ठीभरको र अर्को ठूलो साइजको ढुङ्गा बोक्यो । उसले मन–मनमा सोचेको थियो कि कुन ढुङ्गा रोटी बनाउनुपर्छ र कुन ढुङ्गाले सुन्तलाको दाना झार्नुपर्छ ।
दिउँसो टट्यानपुर घामको बेला प्रभु येशू आफ्ना चेलाहरुसँग झ्याम्मै वर–पीपल भएको चौतारीमा विश्राम गर्न लाग्नुभयो । येशूले आफ्ना चेलाहरुको पाउहरुलाई टिठ्याउँदै भन्नुभयोः ‘यात्राको कारणले तिमीहरुको जुत्ता–चप्पल फाटिसकेकाछन् । यसैले तिमीहरुले आफूले बोकेका ढुङ्गा झोलाबाट निकाल्दै गर्दा सबैको एक–एक जोर चप्पल भइजाओस् भन्ने म इच्छा गर्दछु ।’ प्रभु येशूको इच्छा पूरा भयो, साथमा सबै चेलाहरुको पनि । तर पत्रुसको इच्छामा कुठाराघात प¥यो । उसको हातमा एउटा हातमा लाउनै नमिल्नेगरि सानो साइजको चप्पल र अर्को हातमा अत्यन्तै ठूलो साइजको; लगभग गोल्यतलाई फिट हुने साइजको चप्पल देखाप¥यो । सबै साथीहरु खुशी हुँदै थकाइ मार्दै गर्दा पत्रुस कपाल समातेर एककुनामा झोक्र्याएर बस्नलाग्यो । विचरा पत्रुस ! रिसले चूर हुँदै अर्कोतिर फर्केर रुन थाल्यो ।
कथा सिद्धियो; तपाईहरुले के बुझ्नुभयो ?
प्रभु येशूको आज्ञालाई बढी जान्ने भएर उल्टोपुल्टो गरि बुझ्दा पत्रुसले ठूलो मूल्य चुकाउनुप¥यो । यो घटना बाइबलमा कहीँ नभएको सिर्फ एउटा दन्त्यकथा मात्रै हो भनेर बुझिदिनुहोला । यो कथाले सिकाउने पाठको विषयमा म वर्णन गरिरहनेछैन । तपाईँ हामी सबैले यो कथाले सिकाउन चाहेको कुरा आफ्नै पाराले बुझिसकेकाछौँ भनेर मलाई विश्वास छ ।
झण्डै यिनै कथाको पेरिफेरीसँग मिल्ने बाइबलको वचन यहाँ जस्ताको तस्तै हेरौँः ‘धेरै धर्मात्मा नहोऊ, र धेरै बुद्धिमान पनि नहोऊ । तिमी किन आफैँलाई नाश गर्ने ? ज्यादै दुष्ट र ज्यादै मुर्ख नहोऊ । तिमी किन अकालमा मर्ने ?’(उपदेशक ७ः१६–१७)। नेपालीमा पनि एउटा उखान छः ‘बाँदर पनि बढी बाठो भयो भने भीरबाट खसेर मर्छ’ होइन र !
यिनै पत्रुसले पवित्र आत्माको अगुवाईमा प्रभु येशूलाई ‘तपाईं ख्रीष्ट हुनुहुन्छ, जिवित परमेश्वरको पुत्र’ भनी स्वीकार गरेका थिए, र येशूले उनलाई एउटा चट्टानसँग तुलना गर्नुभयो; र उक्त चट्टानमाथि आफ्नो मण्डली स्थापना गर्ने प्रतिज्ञा गर्नुभएको थियो (मत्ती १६ः१३–१९) । पछि गएर उनी पवित्र आत्माको शक्तिमा प्रभु येशूको महान साक्षीको रुपमा खडा भए । इतिहासकारहरुका अनुसार उनलाई पनि क्रुसमा झुण्ड्याइएर मारियो । झुण्ड्याउने बेला प्रभु येशुजस्तै सुल्टोबाट झुण्डिन इन्कार गरे, यसैले उनलाई उल्टो झुण्ड्याइयो । यसरी उनी येशूका एक महान शहीद भए र हाम्रा लागि एक महान प्रेरणाको श्रोत पनि । हामी पनि अहिले विभिन्न मानसिक तथा साँसारिक विचारले कमजोर ठहरिएका हुनसक्छौँ तर येशूको साक्षी बन्ने स्वार्थमा हाम्रो अन्त्य चाँहि पत्रुसको जस्तै हुनुपर्छ । इतिश्री ।
