sumanjaba.blogspot.com

स्वर्ग जाने ‘हाइवे’ येशू हुन् भनेर कसले भन्यो ? ‘हाइवे’ होइनन्, तर स्वर्ग जाने गोरेटो अवश्य हुन् । गोरेटो भन्दा नि अझ कठिन बाटो, जुन् बाटो ओरालो छैन, तेर्सो–सीधा छैन, तर भिरालो छ, उकालो छ । जुन् बाटो भीरहरुमाथि नागबेली हुँदै स्वर्गको मुल ढोकाको भञ्ज्याङ्गमा खुल्छ । नत्रता, यो बाटोमा हिँड्नेहरु थुप्रै हुनेथिए.... अनि क्रुसदेखि आफ्नो मुहार लुकाएका– प्रियजनहरुको निम्ति, आँसुको प्रार्थना मैले बगाउनुपर्दैनथ्यो ।

धन्य होस् त्यो रात ! एउटा बालकको जन्म भयो भनी भनिएको रात ! गाईको गोठमा–  एउटा बालक प्रथम आवाजमा रोएको रात ! इश्वरले मानिसको चोला लिएर धर्तीमा पाइला टेकेको रात ! परमेश्वरसँग एउटा सपना थियो, तर सपना टुटेको थियो– अदनको बगैँचामा । त्यसैले, उनी जन्मिनैपथ्र्यो, त्यो टुक्रिएको सपनालाई जोड्न । आफ्नो हातको उत्तम सीपलाई– परमेश्वर यत्तिकै नष्ट हुन किन दिनुहुन्थ्यो र !

(गीत) हो....हो....हो.................. येशूले बोलाएको आवाजलाई सुनिदेऊ येशूमा मुक्ति छ है येशूमा जीवन छ है बाटो हुन् है स्वर्ग जानलाई । क्षणभरको लागि होइन अनन्तलाई बनाउनु’भो, हामीलाइै नै मुक्ति दिन येशू क्रुसमा चढ्नुभयो ।

(कविता) काकुक् आली तातुम् । मस्याङ्ग न्वा चार्जाङ्ग पुम्सुर द्वाल्ल्वाम आली साकाब्राका दुम्मे । इम्बोलौ क्लेतालो मुकुम प्वाचो उपो चिफ्र्वाक पातुम् । इल्वाङ्ग धावा–धावा पुसिमाक आली चिर्सुम् । भानाल आम्नाल कोउलो कुरिमबारिम् जोसिम् रै । खेतल्वा काकुख्वाई द्वाक्तुम्, उपो या, क्राम्पाचे अम्बक क्र्याक्सै गाठ्ठो ल्अिम्मे ।

एकजना आईएनजीओका ठूलै कर्मचारी (हाकिम) फिल्ड भिजिट गर्न गाऊँतिर गए । कच्ची बाटो भए पनि धान पाकेर पहेँलपुर खेतको बीचबाट भएर जाँदा उनलाई निकै रमाइलो अनुभूति भयो । मन–मनमा बोल्योः ‘खासमा बस्नुपर्ने त गाऊँतिरै हो । स्वच्छ हावा, अर्गानिक सब्जीहरु, शान्त वातावरण.... वाह !’ लामो सास फे¥यो । ‘वास्तवमा म कस्तो परिबन्धमा छु । विकट गाऊँको लागि आएको पैसाबाट पाएको तलबले नै घरमा चुलो बल्छ । ग्रामिण विकासकै लागि भनेर विकासे कार्यक्रममा हिँड्न थालेको १० वर्ष भइसक्यो । म आफैँ चाँहि सहरमा बस्छु । चिया खान जान पनि अफिसकै पजेरोमा...। कहिलेकाँही त ग्लानी भएर आउँछ’ उसले अझै मनमा कुराहरु गुन्दै गयो । ‘तर म मात्रै हो र ! यस्ता एनजिओ–आईएनजीओमा काम गर्ने कति हुन्छन् कति ? प्रोजेक्ट सकेपछि फेरि आफू कहाँ पुगिने कुनै ठेगान छैन, आफ्नै भविष्य अनिश्चित । आखिर पेन्सन पाक्ने होइन क्या रे ! सकिन्जेल राम्रो गर्ने न हो’ उसले मन बुझायो ।