Skip to main content

एकदिनको दैनिकी: ‘हाम्रो यहाँ रहिरहने शहर छैन’





असार ३, २०७१ । एकाविहानै बाटोमा एउटा महिला रिक्सामा आफ्नो नानीसँग रुँदै मेडिकलतिर दौडिइन् । बच्चालाई के भएको हो थाहा भएन । तरै पनि बच्चा बेहोस थियो । आमा भने–‘छोरा तँलाई के भयो ? तँलाई केही नहोस् है !’ भन्दै रुँदै, बर्बराउँदै थिइन् । केही प
रसम्मबाट पनि त्यो करुण क्रन्दन सुन्न सकेँ । अर्को घुम्तीमा मोडिएर ओझेल नभएसम्म मैले त्यो रिक्सा हेरिँरहेँ । एकप्रकारले भनौँ ती आमाको वेदनामिश्रित स्वरले मेरो हृदय तोडियो ।

अफिसमा पुगेर इमेल चेक गर्दा इनबक्समा दुःखद खबर आइसकेछ । खोलेर हेर्नैपर्यो, हेरेँ । सँस्थाकै एकजना चिरपरिचित स्टाफले झण्डै मेरो आफ्नै उमेरको कल्कलाउँदो छोरालाई दुर्घटनामा गुमाउनुभएछ । यो सोच्न पनि नसिकने एउटा भयावह अवस्था थियो । उहाँहरुको शोकित परिवारको सान्त्वनाको लागि प्रार्थनाको आह्वान भएको रहेछ ।


दिउँसोको समय ढल्किनै लाग्दा म आफ्नो सुपरभाइजर सरसँग सुनसरीको झुम्कातिर हान्निएँ । सरकारी जग्गामा बसोबास गरिरहेका सुकुम्बासी–हुकुमबासी सबैको उठिबास लाउँदै रै’छ सरकारले । रमितेहरुको ठूलो भीड थियो, हामी पनि रमिते नै भयौँ । चारपाँच वटा डोजर सक्रिय थिए घरहरु भत्काउनका लागि । बर्षौंको मेहनतले जोडिएका घरहरु एकैछिनमा तहसनहस भएको देखिन्थ्यो । हाम्रो थुप्रै इसाई दाजुभाइको परिवार पनि विचल्लीमा पर्नुभयो । यद्यपि चर्च, मन्दिरजस्ता सार्वजनिक भवनहरु चाँहि भत्काइएको थिएन । आराधकहरुलाई नै उठिबास लाएपछि यी भवनहरु रहनुको खासै महत्व थिएन ।
हुन त सरकारी जग्गामा कब्जा जमाएर बस्नु गल्ती नै होला । तर ती मान्छेहरु बस्ने ठाउँलाई उजाड बनाइँदै गर्दा सरकार आफ्नो जनताहरुप्रति अति क्रुर भएको महशुस गरेँ मैले । बाठा मान्छेहरुले उहिले नै मुआब्जा रकम लिइसकेको जग्गा पनि सस्तोमा बेचेर डबल आम्दानी गरेको कुरा पनि सुनियो । कति घरहरु नम्बरी जग्गामै बनाइएको हो भन्ने पनि सुनिन्थ्यो । तर एकदमै वेवास्ताकासाथ नहर आसपासका तीन सय फीटसम्मका घरहरु धमाधम भत्काउने क्रम जारी थियो । तर घरसँगै भत्केको मन कस्ले टाल्ने ? कस्ले सिउने ? पहाडतिर घर हुनेहरु उतै फर्कलान्, अन्तै जग्गाको जोहो गरेकाहरुलाई पनि आफुलाई पुनर्स्थापना गर्न केही सजिलो होला । तर, त्यहाँबाहेक अन्त कतै केही नहुनेहरुको अवस्था साँच्चै नै कहालीलाग्दो छ ।


फर्किने बेलामा एउटा कारुणिक दृश्यले मुटु छियाःछिया बनायो । एकजना हजुरआमाले आफ्नो घरप्रति देखाउनुभएको तिर्सना झस्काउने खालको छ । ती घरहरु भत्काइने भएपछि सम्भवत: माउसुली, मुसाहरुले पनि घर छाडिसके होलान्, त्यसैले जति मान्छेहरु थिए सबै बाहिर, कि अन्तै थिए । ती जग्गाहरुमा अब उप्रान्त चुलाहरु नबसालिने निश्चित थियो । तरपनि, घरहरु भत्काइँदै गर्दा एकजना हजुरआमा आफ्नो घरको छतमा चढ्नुभयो । अनि कौसीमा एक्लै बसेर पल्लो घर भत्काइँदै गरेको दृश्य हेर्न थाल्नुभयो । उहाँ जान्नुहुन्थ्यो अब अगाडिको दुई घर भत्काइसकेपछि उहाँको घरको पालो हो भनेर, तरैपनि अन्तिम अवस्थासम्म घरमा रहिरहने आफ्नो इच्छा जनाउनुभयो । म के जान्दछु भने त्योे घर ती हजुरआमा र उहाँको परिवारले जीवनभरिमा कमाउनसकेको एउटा उपलब्धी थियो । किनकी, उक्त घर बनाइँदै गर्दा धेरैपटक मण्डलीमा प्रार्थनाको विषयमा घरनिर्माणको कुरा उठाउनुभएको थियो । घर गुमाउनुपरेको पीडाले ती हजुरआमाको मुहारमा कोरिएको अफसोसको धर्साहरु शब्दमा व्यक्त गर्न नसकिने महशुस हुन्छ ।


भारी मन लिएर फर्किँदै गर्दा बाइबलको एउटा लाइन सम्झेँ । जसमा लेखिएको छ– “किनकि हाम्रो यहाँ रहिरहने शहर छैन, तर आउनेचाँहि शहरको हामी प्रतीक्षा गर्दछौं ” (हिब्रु १३:१४) । वास्तवमा हामी परदेशी नै हौँ । संसारमा आफ्नो भन्ने केही छैन । सबै छोडेर जानुपर्छ एकदिन । अर्को शब्दमा यसो भनौँ– ‘हामीसँग भएका यावत थोकहरु हामी परमेश्वरबाट केवल भाडामा प्रयोग गरिरहेछौं ।’ बाइबलमा अय्युबले आफ्नो सर्वनाश हुँदा भनेका थिए–‘म आफ्नी आमाको गर्भबाट नाङ्गै आएँ, अनि म नाङ्गै फर्केर जानेछु । परमप्रभुले दिनुभयो अनि परमप्रभुले नै लानुभयो, परमप्रभुको नाउँ धन्यको होस् ।’ यसरी हामीले पनि हाम्रो संसारमा रहने क्षणिक जीवन र यसको क्षणभङ्गुरता जान्न सक्यौँ र आउने स्वर्गीय घरको आशामा रमाउन सिक्यौँ भने एकदिन नष्ट भएर जाने हाम्रा सांसारिक धनहरु गुमाउँदाको पीडाहरु अवश्य थोरै भए पनि कम हुनेछ ।
हुन त भनिन्छ–‘मिठो बोल्ने बोली भन्दा सेवा गर्ने हात पवित्र हुन्छ !’ तरै पनि साँझ घरको छतमा दिनभरिको घट्ना र दृश्यले विरक्तिएर यताउता टहलिँदै गर्दा उहाँहरुलाई प्रार्थनामा सम्झिनुपर्ने बोझको महशुस मैले हृदयबाट गरेँ । 

Leave your comments here!

Comments

Popular Posts

क्रिश्चियन युवतीहरुसँग लभ गर्ने गैह्र–क्रिश्चियन साथीहरुले बुझ्नैपर्ने कही कुराहरुः

के तपाईँको कुनै क्रिश्चियन केटीसँग लभ परेको छ ? जबकि तपाईँ एक गैह्र–क्रिश्चियन हुनुहुन्छ । क्रिश्चियन सुन्दरीहरुसँग लभ गर्ने गैह्र–क्रिश्चियन साथीहरुले बुझ्नैपर्ने कही कुराहरुः कोही–कोहीले चर्चमा गवाही बाँडेको सुनेको छुः ‘म सुरु–सुरुमा चर्च केटीहरु हेर्नमात्र जान्थेँ; तर पछि–पछि मैले येशूलाई विश्वास गरेँ; यसरी मैले प्रभुलाई पाएँ ।’ ओहो ! क्याबात ! यस्तो पनि हुन्छ र ? अवश्य हुनसक्छ । साँच्चै केटी हेर्ने नियतले नै चर्च जाने हो भनेता सँधै राम्रो मौका हुनसक्छ; किनकी प्रार्थनाको बेलामा सबैले आँखा चिम्लिने गरिन्छ । उत्निखेर आफूले चाँहि आँखा ठूला–ठूला पारेर चारैतिर जता हेर्न मन लाग्यो उतै हेर्न कसले रोक्ने ?

श्रीमाया आमाको जीवन

कोशीको पानी यो जीन्दगानी सलल जाइजान्या हौ हजुर ! आमाको कोखमा बास मात्रै लिए नि,  कुन देशको मरण हौ हजुर ! ‘नेपथ्य’को यहिँ गीतजस्तै एउटा जीवन देखेँ मैले । लियो टाल्सटायको ‘मानिसलाई कति जमिन चाहिन्छ ?’ नामक रुसी कथामा ‘प्याखोभ’लाई अन्तिममा उसलाई चाहिएको जति जमिन मिल्दछ, तर आफूलाई चाहिएको जति जमिन नपाएको जीवन पनि देखेँ मैले । उहाँलाई सबैले श्रीमाया आमा भन्थे, बडहरा बस्ने आमा भन्थे । म इटहरी बस्न थालेको समयदेखि नै उहाँलाई बेला–बेलामा चर्चमा सँगतिमा आउनुभएको देखेको थिएँ । उहाँ बलबुताले सकुन्जेल चर्च आउनुभयो, तर केही दिन अघि सदाको लागि अस्ताउनुभयो, सायद तुरहीको आखिरी आवाजसम्म ।

गाऊँ घरतिरको एकहप्ते बसाइ (संस्मरण)

धेरै समय पछि गाऊँ फर्केको थिएँ । मण्डली परिवारसँग राम्रो सँगति गर्न पाईयो । परमेश्वरका राज्य बढ्दो छ, बरु छेऊछाऊका मानिसहरु मौन छन्; तर टाढा–टाढाबाट मानिसहरु प्रभुमा फर्केका रहेछन् । घरमा २३ धार्नीको सुँगुर काटिएको रै’छ, पछि म बसुञ्जेल २ वटा गिरिराज भाले सिद्धयाइए । आहालेमा एउटा अनि डोडेनी मामाघरमा एउटा गरेर जम्मा ४ वटा लोकल–गिरिराज भालेहरु चामचुम पारियो दशैँका अवसरमा । घर पुगेको तेस्रो दिन भैसी सुत्केरी भईन्, बिगौति दुध खुब खाइयो, दुधले मुख कुल्ला गरियो । निबुआ र काँक्रा फर्सीको दानाको छोपसँग साँधेर बजाइयो, यो अन्तिम वाक्य देख्दा सायद तपाईँहरु कत्ति जनाको मुख रसाईसकेको हुनुपर्छ । भोराम पाखातिर गएर एक–दुई भारी घाँस काटेर ल्याउने विचार थियो, तर पार्ईएन । वाइली तिर जान पाइएन, फकुल दार्बुतिर जाने रहर अधुरै रह्यो । तर कल्पुम तिर गएँ, कक्षा ३ सम्म पढेको स्कुल घुमेँ, बालापनको यादहरु आँखाभरि नाचे । ब्ओकुला फुटबल मैदान तिर गएँ, पिङ्ग खेलेँ, रमाएँ । सकेसम्म गाउँका यादहरु मोबाइलमा खिँचे । कतिपय तस्वीरहरु तपाईँहरुले देखिसक्नुभएको छ ।

सुन्दरताको बारेमा केहि कुरा...

Photo of the girl is taken from Google. Thanks!  कसलाई मन नहोला सुन्दर नदेखिने ! को नराम्री हुन चाहन्छ ? बरु ब्युटी पार्लर धाएर होस्; ब्युटीप्लस एप चलाएर होस् वा अलिक कडा रुपमा भन्दा मैदाको पिठो घसेर नै किन नहोस ? सबैलाई ह्याण्डसम हुनुपरेको छ । सबलाई ब्युटीफुल हुनुपरेको छ । तर कतिपय स्मार्ट र आदर्शवान मानिसहरु भन्ने गर्छन् ‘अनुहार राम्रो भएर के गर्नु ? व्यहोरा पो ठीक हुनुपर्छ नि !’ अति राम्रो कुरा मान्छेको सुन्दरता जस्तोसुकै होस्, व्यहोरा ठीक हुनुपर्छ; चरित्र राम्रो हुनुपर्छ । तरपनि मानिसहरु जीऊ पूरै घनश्याम वर्णको भएप नि अनुहारको भाग जत्तिलाई गोरो बनाउन प्रयास गर्न छोडेका छैनन् । वास्तवमा सबै मानिस राम्रा छन् । सबैको आ–आफ्नै सुन्दरता छ । तर कतिपय अवस्थामा सुन्दरता; छालाको गोरोपनबाट नापिन्छ । यहाँ कोही काला छन्, कोही हल्का काला; अनि गहुँगोरो, गोरो र अति गोरो पनि । गोरोपन टल्किने नै; लगभग खुइल्याए जत्तिकै ।

समाधान नहुने समस्याहरु (आखिरी घडीहरु)

यो संसार शैतानको हातमा छ भन्दा थुप्रै विश्वासीहरुलाई अपत्यारिलो र अस्वीकार्य हुनसक्छ । तर बाइबलका केही खण्डमा यस कुराको ठोकुवा गरिएको छ । यदि यो संसारमा शैतानको शासन नभएको भए परीक्षाको समयमा प्रभु येशुलाई ‘म यो सारा अधिकार र यिनको गौरव तपाईलाई दिनेछु, किनभने यी सबै मलाई सुम्पिएका छन्, र म जसलाई इच्छा गर्दछु, त्यसलाई दिँदछु । तपाईंले मलाई दण्डवत गर्नुभयो भने यी सबै तपाईंका हुनेछन् (लुका ४ः६–७)’ भनेर कसरी भन्न सक्थ्यो र ! यो कुरा यशैया १४ः१२–१५ पदसँग पनि सम्बन्धित छ, जसमा शैतानलाई यसरी सम्बोधन गरिएको छः ‘तँ कसरी स्वर्गबाट खसेको छस्, ........तँ....भुइँमा खसालिएको छस्, ......तँ चिहानसम्म खाडलको तल्लो गहिराईसम्मै होच्याइस् ।’ स्वर्गको आफ्नो अधिकार गुमाएपछि शैतान संसारको शासक भएर बसेको छ । बाइबलका यी (युहन्ना १२ः३१, युहन्ना १४ः३०) पदहरुलाई हेर्ने हो भने प्रभु येशुले पनि शैतानलाई संसारको शासक भनेर सम्बोधन गर्नुभएको छ ।