एकजना आईएनजीओका ठूलै कर्मचारी (हाकिम) फिल्ड भिजिट गर्न गाऊँतिर गए । कच्ची बाटो भए पनि धान पाकेर पहेँलपुर खेतको बीचबाट भएर जाँदा उनलाई निकै रमाइलो अनुभूति भयो । मन–मनमा बोल्योः ‘खासमा बस्नुपर्ने त गाऊँतिरै हो । स्वच्छ हावा, अर्गानिक सब्जीहरु, शान्त वातावरण.... वाह !’ लामो सास फे¥यो । ‘वास्तवमा म कस्तो परिबन्धमा छु । विकट गाऊँको लागि आएको पैसाबाट पाएको तलबले नै घरमा चुलो बल्छ । ग्रामिण विकासकै लागि भनेर विकासे कार्यक्रममा हिँड्न थालेको १० वर्ष भइसक्यो । म आफैँ चाँहि सहरमा बस्छु । चिया खान जान पनि अफिसकै पजेरोमा...। कहिलेकाँही त ग्लानी भएर आउँछ’ उसले अझै मनमा कुराहरु गुन्दै गयो । ‘तर म मात्रै हो र ! यस्ता एनजिओ–आईएनजीओमा काम गर्ने कति हुन्छन् कति ? प्रोजेक्ट सकेपछि फेरि आफू कहाँ पुगिने कुनै ठेगान छैन, आफ्नै भविष्य अनिश्चित । आखिर पेन्सन पाक्ने होइन क्या रे ! सकिन्जेल राम्रो गर्ने न हो’ उसले मन बुझायो ।